Yozakura

...

Opowiadanie na Kreatywne Spojrzenie miało się nie pojawić.

Byłam absolutnie pewna, że się nie wyrobię, jednak jakimś magicznym sposobem - udało się. Chciałam nawet odpuścić, ale uznałam, że nie chcę marnować rozpoczętego tekstu, pomysłu i skończyłam to w ekspresowym tempie. I to nawet, gdy uznałam, że to, co do tej pory napisałam, do niczego się nie nadaje i zaczęłam wszystko od nowa, z zupełnie nową koncepcją i innym bohaterem, tylko tymi samymi wątkami - alchemią, jakąś bardzo cenną substancją i japońską tradycją oglądania kwitnących drzew wiśni, czyli Hanami (nawiasem mówiąc, naprawdę marzę, żeby kiedyś na to pojechać i zobaczyć tę legendarną sakurę, to musi być magiczny widok!).

Postanowiłam spróbować stworzyć coś opartego na niemalże samej akcji. Niektórzy z Was pewnie zauważyli zapewne, że moje opowiadania często cierpią na jej niedobór i opierają się głównie na dialogach i relacjach między bohaterami, więc proszę bardzo - oto moja próba napisania czegoś innego, gdzie jest dynamika, ,,scena walki" i w ogóle. Taki eksperyment. Nie jestem pewna, czy udany, ale zobaczymy. Trzeba w końcu ćwiczyć warsztat i próbować nowych rzeczy.

Nawet dialogu jest mało. Co się dzieje w ogóle.  

Wyzwanie na ten miesiąc to: wojna, Japonia, cień.

Podczas czytana posłuchajcie sobie tego, pasuje do opowiadania, a tak poza tym po prostu bardzo lubię to wykonanie. 

A ,,yozakura" oznacza po prostu wieczorne świętowanie Hanami, ,,nocną sakurę". 

Enjoy!

Yozakura

  

 Ktoś chciał mnie zabić.

Właściwie nie było to nic zaskakującego, biorąc pod uwagę, że od kilku miesięcy każdy z czternastu żyjących magów-alchemików marzył o wbiciu mi noża w plecy. Nie zmieniało to jednak faktu, że obecność oni w pokoju podrzędnego hotelu w Kyoto nie napawała mnie optymizmem.

Właśnie próbowałem dosięgnąć okna w łazience, balansując jedną nogą na sedesie, a drugą usiłując wspiąć się na parapet, kiedy rogaty demon dobijał się do zamkniętych drzwi. Skrzywiłem się, słysząc brzęk tłuczonego szkła. Kolejny hotel, w którym obsługa mnie znienawidzi.

Chociaż podejrzewałem, że po śmierci takie rzeczy tracą znaczenie.

Ze wszystkich metod, które do tej pory stosowano, żeby usunąć mnie z tego świata, ta była najbardziej efektowna, więc podejrzewałem, że za wysłanie oni odpowiada zramolały Temby. Wcześniej już prawie odesłał mnie na tamten świat za pomocą kolejno: strzygi, harpii,  rusałki i olbrzyma. Odkąd go poznałem przed drugą wojną, tak gdzieś w trzydziestym czwartym, niezmiennie był zakochany we wszelkich diabelstwach z całego świata.

Serio? Czerwony, trzyoki, rogaty demon z mitologii japońskiej?

Jakże subtelne.

Rozległ się upiorny trzask. Pełen złych przeczuć odwróciłem wzrok od okna.

Oni wpadł na pomysł wykorzystania swoich imponujących rogów i jednym z nich przebił drzwi. Przez otwór ziały szerokie, uzębione usta demona w pełnej krasie.

Zakląłem i wytężając mięśnie, podciągnąłem się na parapet. W tym czasie diabeł rozerwał biedne drzwi na strzępy i przedostał się do łazienki.

Szarpnąłem gwałtownie za klamkę okna, ale oczywiście nie raczyła się ruszyć. Machnąłem ręką w stronę szyby, ale gest był zbyt niedbały i na szkle pojawiło się mało imponujące pęknięcie.

Mag, cholera. Mag od siedmiu boleści. Od czarów zawsze lepiej wychodziły mi eliksiry, ale chwilowo na niewiele mi się to mogło przydać.

Oni skierował na mnie spojrzenie czerwonych oczu.

W panice miotnąłem w niego pierwszym lepszym zaklęciem. Lewą ręką, bo prawą wciąż trzymałem na klamce. Efekt był łatwy do przewidzenia.

Oni ze zdumieniem zapatrzył się na swoją umięśnioną, szponiastą rękę, na której teraz zamiast włosów rosły niebieskie kwiatki.

Cholera, cholera, cholera.

Wykorzystałem chwilę nieuwagi demona i tym razem udało mi się sklecić dobre zaklęcie. Szyba rozbiła się w drobny mak i wyskoczyłem przez okno.

Planowałem złagodzić upadek, zatrzymując lecące ciało w powietrzu, ale w efekcie zatrzymałem się z bolesnym szarpnięciem i poleciałem prosto na chodnik. Usłyszałem brzęk tłuczonych flakonów  w jednej z licznych kieszeni kurtki.  

Nie zdążyłem nawet zakląć, gdy oni z zaskakującą jak na swoje rozmiary gracją wyskoczył przez okno. Czerwona skóra średnio komponowała się z niebieskim kwieciem.

Podniosłem się z ziemi i puściłem biegiem prosto w pogrążoną w ciemności uliczkę. 

Przyjeżdżając do Japonii trafiłem akurat na okres Hanami, zwyczaju oglądania kwitnących drzew wiśni. Tak więc gdy biegłem mrocznymi ulicami Kyoto, wokół mnie wirowały delikatne, pachnące płatki sakury, a w tle słyszałem odgłosy wieczornego świętowania Japończyków przy dango i sake. Z oddali jaśniały czerwone lampiony, nadając wszystkiemu upiorny, czerwony blask.

Nastrojowa atmosfera do ucieczki.

Pędziłem chodnikiem, czując, jak serce obija mi się o klatkę piersiową. Zacisnąłem palce na pakunku w kieszeni kurtki.

Od tego diabelstwa się zaczęło.

Gdy skręciłem, w latarnię, którą przed chwilą mijałem, wbił się szpon.

Przyspieszyłem, chociaż wydawało mi się, że zaraz wypluję płuca. Całe moje niespełna stuletnie życie przeleciało mi przed oczami.

Wypadłem z uliczki prosto na bardziej ruchliwą, oświetloną ulicę. Oni sapał gniewnie za moimi plecami. Przeleciałem jak strzała przez pasy, w ostatniej chwili unikając bliskiego kontaktu z samochodem. Ktoś krzyknął coś za mną po japońsku, ale zaraz urwał.

Chyba zobaczył, że goni mnie rogaty potwór, no ale sam nie wiem.

W pobliżu majaczyło wejście do parku. Pobiegłem w tamtą stronę, naiwnie licząc, że uda mi się zgubić demona wśród drzew.

Zapomniałem o cholernym Hanami.

Wszystkie drzewa zostały obwieszone lampionami. Przy rozstawionych stołach pod okwieconymi gałęziami siedziały tłumy świętujących Japończyków, pożerając ryżowe kulki dango.

Oni chyba nie spodobała się ta sielanka, bo ryknął z frustracją.

Rozległ się zbiorowy wrzask i ludzie jak jeden mąż rzucili się do ucieczki, porzucając plastikowe kubki, torebki i resztki jedzenia.

Zanurkowałem między stoły, omijając je slalomem. Diabeł bardziej praktycznie po prostu zrzucał je ze swojej drogi.  Lampiony na drzewach kołysały się niebezpiecznie.

Próbowałem przeskoczyć przez opuszczoną ławę, ale w efekcie oczywiście potknąłem się i przewróciłem na twarz. Oni zaryczał triumfalnie i odrzucił ostatni stół, który dzielił go ode mnie.

Wymacałem w kieszeni flakony, które udało mi się spakować, zanim uciekłem z hotelowego pokoju. W końcu znalazłem buteleczkę o dobrym kształcie.

Demon wyszczerzył do mnie zęby.

Po omacku odkorkowałem flakonik.

Oni wreszcie przestał dawkować napięcie i rzucił się w moim kierunku ze szponami.

Chlusnąłem mu eliksirem prosto w twarz. Potwór zawył w proteście, mając oczy zalane żrącą cieczą i zatrzymał się na ułamek sekundy.  

Tyle wystarczyło.

Zerwałem się na równe nogi i wskoczyłem na jedyny jako tako trzymający się stół. Spojrzałem w górę. Najniższa gałąź znajdowała się poza zasięgiem mojej ręki. Oczywiście. Nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni przekląłem swój mało imponujący wzrost.  

 Oni w tym czasie zdążył już w miarę się otrząsnąć, bo chwiejnie ruszył w moim kierunku.

Wbiłem wzrok w płonący lampion wiszący na drzewie i wyciągnąłem przed siebie rękę.

Proszę. Proszę, proszę, proszę.

Papierowa ozdoba zaczęła powoli zsuwać się z gałęzi. Zbyt wolno.

Czułem jak pot spływa mi po plecach. Zacisnąłem zęby.

Demon wydał z siebie gardłowy warkot i wykonał szybki ruch wciąż ozdobioną niebieskimi kwiatami ręką.

W tym samym momencie lampion leniwie zsunął się z gałęzi i zleciał prosto w moje dłonie.  

Zanim oni zdołał choćby mrugnąć, rozwaliłem mu latarnię na głowie.

Oblany łatwopalnym eliksirem, potwór zapłonął jak pochodnia. Wydał z siebie przerażający ryk bólu i zrobił ostatni krok po omacku w moją stronę. Zeskoczyłem ze stołu.

Oni zaczął tarzać się po trawie. Nic z tego. Eliksir sprawiał, że płomienia nie dało się ugasić i nie przenosił się na nic.

W tle usłyszałem wycie syreny, które pięknie komponowała się z odgłosami agonii demona. Odwróciłem się na pięcie i zanurzyłem między drzewa.

Cienie tańczyły na trawie, kiedy biegłem, potykając się o korzenie. Blask lampionów barwił różowe kwiaty na czerwono. Wydawało mi się, że pnie ścieśniają się, bo nagle czułem się jakbym przedzierał się przez las, a nie miejski park.

Zatrzymałem się gwałtownie.

Coś było bardzo nie tak.

Gałęzie na moich oczach zaczęły się trząść, zrzucając płatki kwiatów na ziemię i rosnąć gwałtownie. Zanim zdołałem zrobić chociaż krok, zarosły mi drogę ze wszystkich stron, zamykając w swego rodzaju klatce.

Upiorną ciszę przerwał irytująco wysoki, męski głos.

– Bardzo brzydko podpalać ginące gatunki.

Wzdrygnąłem się.

– Jeden z ostatnich egzemplarzy oni… wielka strata.

Temby.

Oczywiście.

– Jak niemiło cię widzieć, John. 

Temby wyłonił się z cienia. Różowe płatki osiadły mu na czarnym, długim płaszczu z dołem wyszywanym runami (ekhem, szpanerstwo ekhem). Zza brązowej brody, bez żadnej nitki siwizny, lśniły czarne oczy. Mag zbliżył się do mnie, błyskając białymi zębami w grymasie, który chyba miał być uśmiechem.   

– Nawzajem – powiedziałem szczerze.

Zacmokał.

– Ach, John… Nie wolno bawić się czymś, co przekracza nasze możliwości.

Cofnąłem się, ale trafiłem plecami na pień.

– I po co to wszystko, chłopcze? Dla jakiegoś… proszku?

„Jakiegoś proszku”. Ha, ha, ha.

Z powodu „jakiegoś proszku” wszyscy magowie wpadli w szał i porzucili swoje wygodne pracownie, ruszając moim śladem. Z powodu „jakiegoś proszku” ja, nawet nie stuletni, najmłodszy mag na świecie; samouk odkrywający zaklęcia na własną rękę, z którym nikt się nie liczył, po prostu szary nikt na samym końcu łańcucha pokarmowego, stałem się najbardziej poszukiwaną osobą w całym alchemicznym świecie. Z powodu „jakiegoś proszku” od kilku miesięcy błąkałem się po różnych kontynentach, uciekając przed kilkunastoma żądnymi mojej krwi, a przede wszystkim własności, czarownikami.

– I tak nie wiesz, jak tego użyć. Przyniesie ci to tylko problemy. – Głos alchemika był lepko słodki. Aż zbierało mi się na mdłości.

Parsknąłem pogardliwie. Miałem nadzieję, że pogardliwie, a nie histerycznie.

Znowu zostałem obdarzony upiornym uśmiechem.

– Jesteś za młody, żeby to zrozumieć.

Z perspektywy urodzonego jeszcze w średniowieczu Temby’ego rzeczywiście byłem gówniarzem. Podobnie jak w oczach wszystkich pozostałych, nieśmiertelnych świrów, którzy uznali, że nie zasługuję na taki dar. Że nie zasługuję na nic, bo jestem tylko młodym, kiepskim magiem i średnio zdolnym alchemikiem, który tylko bawił się w jakieś eksperymentalne, zbyt często wybuchające eliksiry.  

Nie zamierzałem oddać najcenniejszej substancji naszych czasów w ręce tego patetycznego durnia. Nie zamierzałem oddać jej nikomu.

Ja ją dostałem. To należało do mnie.         

Klucz do odnowienia straconego, największego osiągnięcia alchemii.  

Starte na proszek resztki zniszczonego przed wiekami kamienia filozoficznego, zawinięte w chusteczkę, znajdowały się w moich rękach.

Temby wyciągnął chudą, bladą dłoń

– Oddaj to John. A może zabiję cię szybciej, niż planowałem.

Dotknąłem zawiniątka z kamieniem w kieszeni. Rozejrzałem się kątem oka.

Drzewa. Rośliny.

Uciekając z hotelu, zabrałem tyle flakonów, ile mogłem, częściowo na zasadzie „najważniejsze”, ale w większości metodą „co stoi najbliżej”. To, czego szukałem, stanowiło spektakularnie nieudany efekt mojej ciężkiej pracy sprzed zaledwie kilku dni. Teoretycznie powinienem postawić to w widocznym miejscu, planując zająć się tym później, może wykorzystać do czegoś innego.

Teoretycznie.

Po chwili moje palce zaczęły po omacku błądzić po flakonikach.

– Kuszące, ale dzięki.

Druga kieszeń. Z trudem powstrzymałem syknięcie, natrafiając palcem na stłuczone szkło.

Temby uśmiechnął się. Stanowczo nie powinien tego robić.

– W takim razie będę cię zabijał powoli. Bardzo, bardzo powoli.

– Tak? – zapytałem z uprzejmym zainteresowaniem, starając się zyskać więcej czasu. Moja dłoń możliwie dyskretnie obmacywała kolejne z licznych kieszeni kurtki.  Znalazłem inny eliksir, który mógł mi się przydać.

Temby zachichotał. Jeszcze gorszy pomysł niż uśmiech.

– Właśnie tak.

Wreszcie palcami wyczułem plastikową buteleczkę. Skończyły mi się te ładne, szklane, więc użyłem tej po wodzie utlenionej. Odetchnąłem z ulgą.

Mag chyba wreszcie zauważył, że obmacuję się po kieszeniach, bo zmarszczył brwi.

– Co ty rob…

Wyjąłem pierwszy lepszy szklany flakon i cisnąłem w przeciwnika. Tysiąc lat chodzenia po świecie chyba miało fatalny wpływ na jego refleks, bo nawet nie zrobił uniku. Naczynie rozbiło się na jego czole i kleista, czarna substancja pociekła mu po twarzy, bulgocząc radośnie.

Wrzask był wyjątkowo niegodny poważnego maga.

Tymczasem odkorkowałem plastikową buteleczkę i wylałem na korzenie pobliskiego drzewa.

Kiedy pracowałem nad tym eliksirem, próbowałem zrobić coś, co przyspieszałoby wzrost roślin. Efekt był… no cóż.

Drzewo w natychmiastowym tempie poczerniało i zwiędło. Gałęzie splątane w klatkę zwiesiły się smutno, omdlałe.

Puściłem się biegiem, słysząc za sobą dzikie wrzaski Temby’ego. Nie zatrzymując się, wydobyłem kolejny flakon i wypiłem haustem resztkę niebieskawego płynu. Od razu poczułem, jak mięśnie się wzmacniają, a oddech wyrównuje. Nogi przyspieszyły gwałtownie.

Kolejny eliksir na zwiększenie siły w plecy.

– Poczekaj, gówniarzu! Tylko poczekaj!

Nie skorzystałem.  

Płatki sakury wirowały wokół mnie, gdy pędziłem przez ciemność. W oddali krzyki Temby’ego osiągały coraz wyższe rejestry.

– I tak cię znajdę!

Być może. Ale już nie w Japonii.

Gdzieś w oddali rozbrzmiał ostatni wściekły krzyk, a potem umilkł.

Zdjęcie: unsplash